Inez Krupińska to artystka, której prace – miękkie rzeźby – będzie można podziwiać od września do końca grudnia 2015 r. w Galerii A na górnym foyer teatru Arlekin. Wystawa „A jak Anioł. A jak Arlekin” uświetni pierwszą w sezonie premierę spektaklu „W pogoni za…”.
Inez Krupińska ma niezwykły dar ożywiania wyobraźni poprzez wzrok i dotyk. Głośna stała się jej seria aniołów szytych z lnianego, surowego płótna, o skrzydłach jak poduszki. Miękkie rzeźby aniołów mają imponujące, falujące skrzydła i twarze jakby wyjęte z bizantyjskich ikon. Artystka do ich zdobienia dobierała rzadkie materie, czasem kunsztowne dodatki i biżuterię.
INEZ KRUPIŃSKA urodzona w 1968 r., studiowała w latach 1987-93 na Wydziale Grafiki warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych; dyplom z wyróżnieniem uzyskała w 1993 r. w Pracowni Ilustracji Książkowej prof. Janusza Stannego. Na Ogólnopolskiej Wystawie Najlepszych Prac Dyplomowych Studentów Uczelni Plastycznych „DYPLOM 92/93” w 1994 r. otrzymała Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki oraz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W roku 2001 została laureatką I nagrody Ogólnopolskiego Konkursu „ART. DEA – ANGEL” w kategorii rzeźby.
Zajmuje się wykonywaniem ilustracji do książek i czasopism, projektowaniem okładek i kart pocztowych, a także wszelkimi formami z dziedziny grafiki reklamowej. Jednak największą pasją artystki pozostaje tkanina unikatowa. Prof. Stanny mówi, że potrafi ona „przy pomocy najprostszych materiałów, płótna, nici oraz… swojego niezwykłego talentu budować niepowtarzalny nastrój”. Tworzy zarówno formy płaskie, np. okładki do książek, jak również przestrzenne i półprzestrzenne, m.in. rzeźby aniołów, zwierząt i owadów.
Łodzianin z urodzenia, obecnie mieszka i pracuje w Głownie, malowniczej miejscowości między Łodzią a Łowiczem. Absolwent Instytutu Sztuki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie (obecnie Akademia im. Jana Długosza), gdzie w 1989 roku obronił dyplom z grafiki warsztatowej.
Wielowątkowa tematycznie, stylistycznie i warsztatowo twórczość Darka Młynarczyka wymyka się jednoznacznym definicjom. Artysta bezustannie eksperymentuje z formą i stylistyką, działając na pograniczu kilku dziedzin sztuki w poszukiwaniu własnego stylu. Prezentowane na wystawie prace nazywane są przez artystę Archiformami. Sam artysta wyjaśnia, że są to dzieła kojarzące się z archeologią i prehistorią, kulturami pierwotnymi np. Inków czy Azteków, nowoczesną architekturą i konstruktywizmem, z kulturą postindustrialną, której szczytowym osiągnięciem jest maszyna – dostrzeżona i nobilitowana już przez futurystów.
Jarosław Luteracki urodził się w 1967r., pochodzi z Inowłodza, malowniczej miejscowości położonej nad Pilicą w okolicy Tomaszowa Mazowieckiego. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych im. Wł. Strzemińskiego w Łodzi. Obecnie mieszka i pracuje w Łodzi.
Artysta zajmuje się malarstwem sztalugowym, rzeźbą, malarstwem ściennym oraz projektuje i wykonuje przedmioty sztuki użytkowej. Od 1998 każdego lata prowadzi Letnią Galerię – Atelier Brzustowska nr 2 na Simcinowie w Inowłodzu.
Malarstwo Luterackiego określane jest jako narracyjne i ilustracyjne, artystę zalicza się do grupy surrealistów, symbolistów, przedstawicieli realizmu magicznego… Na wystawie w Galerii A można było zobaczyć najnowsze obrazy Luterackiego, w większości powstałe na przestrzeni tegorocznej wiosny i lata w jego wiejskim atelier. Styl artysty jest szeroko rozpoznawalny a jego malarstwo ma bardzo wielu zwolenników i wielbicieli.
Artysta opowiada historie codzienne, ubierając je w humorystyczne szaty. Posługuje się metaforą, odnosząc się do zasłyszanych kiedyś porzekadeł, powiedzeń, idiomów i zaobserwowanych zdarzeń. Używa symboli, opisując historie z pogranicza realności i fantazji. Refleksyjne treści ujęte w scenki rodzajowe przepełnione są symboliką, której rozszyfrowanie ułatwia tytuł obrazu. Cechą charakterystyczną tego malarstwa jest wykorzystywanie bogatej ornamentyki konstruującej strukturę plamy oraz bardzo czytelne rytmy tworzone przez namalowane obiekty, nadające obrazom nieco abstrakcyjny wymiar.
Uprawia rysunek, malarstwo i grafikę warsztatową, początkowo monotypię, później - ze względu na zamiłowanie do precyzyjnego rysunku - akwafortę, także akwatintę i suchą igłę. Od 1961 roku, ujmuje swoje prace w cykle, rozbudowując wypowiedzi i naświetlając je z wielu punktów widzenia. Łączy w nich wirtuozerię warsztatu, stylizowanego na grafikę późnego średniowiecza i finezję delikatnego rysunku z surrealną wyobraźnią. Swoje prace prezentował na licznych wystawach indywidualnych (ok. 160) i zbiorowych (ok. 500) w Polsce i poza granicami kraju.
Urodzony w 1924 roku w Zgierzu, od wielu lat łodzianin. Prywatne studia malarstwa i rysunku odbył u Marii Skarbek-Kruszewskiej w latach 1945-46. W 1948 rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi pod kierunkiem profesorów: Adama Rychtarskiego, Stefana Wegnera, Ludwika Tyrowicza i Władysława Strzemińskiego.
W 1967 rozpoczął zajęcia dydaktyczne z zakresu grafiki w Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Wraz ze Stanisławem Fijałkowskim i Romanem Artymowskim zorganizował w 1971 w łódzkiej uczelni Wydział Grafiki. Został docentem i kierownikiem pracowni wklęsłodruku oraz prodziekanem nowopowstałego wydziału (do 1979), a w 1975 objął kierownictwo Katedry Grafiki Warsztatowej (do 1983). Na życzenie studentów prowadził również zajęcia z rysunku w nowopowstałej pracowni rysunku. W 1979 otrzymał tytuł profesora łódzkiej uczelni. W 1994 zakończył pracę dydaktyczną w PWSSP im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi.
Wystawa w Galerii A – „Bazgroty”, marzec- kwiecień 2015